Aan het begin van de filmgeschiedenis bestond het montageproces voornamelijk uit het knippen en herschikken van filmrollen, een methode die gewoonlijk "knippen en plakken" wordt genoemd. Filmmakers voegden handmatig stukjes film samen om nieuwe shots te maken, een moeizaam proces dat precisie en creativiteit vereiste. Deze handmatige techniek legde de basis voor de ontwikkeling van meer geavanceerde bewerkingsmethoden. Een van de eerste opmerkelijke toepassingen van filmmontage was Edwin S. Porter's "The Great Train Robbery" (1903), die gedetailleerde vertellingen en geavanceerde montagetechnieken voor die tijd gebruikte. Deze film betekende een belangrijke stap voorwaarts in de complexiteit van het verhaal en de verfijning van de montage, en toonde het potentieel van filmsnijden om verhalen te verbeteren. Naarmate de filmindustrie zich ontwikkelde, ontwikkelde ook de montagetechnologie zich. Aan het eind van de 19e en het begin van de 20e eeuw experimenteerden pioniers als Georges Méliès met knippen en plakken om speciale effecten en naadloze overgangen te creëren. Méliès' werk in "A Trip to the Moon" (1902) bevatte vroege montagetechnieken zoals jump cuts en crossfades, die vandaag de dag nog steeds fundamenteel zijn voor filmmontage. De uitvinding van filmcamera's en de eerste publieke vertoningen van films aan het eind van de 19e eeuw door figuren als de gebroeders Lumière en Thomas Edison stimuleerden de ontwikkeling van filmbewerkingstechnieken. Vroege films waren eenvoudig maar baanbrekend, ze lieten vaak alledaagse scènes zien die het publiek boeiden met de nieuwigheid van bewegende beelden. In dit tijdperk gebruikten editors basisgereedschap zoals scharen en lijm om filmstroken met de hand te knippen en samen te voegen. Ondanks het gebrek aan digitale hulpmiddelen legden deze vroege bewerkers een cruciale basis voor het vertellen van verhalen in film, waarbij ze technieken zoals parallelle montage gebruikten om spanning en narratieve complexiteit op te bouwen. Naarmate de filmtechnologie vorderde, leidde de vraag naar efficiëntere en preciezere snijmethoden tot de ontwikkeling van filmsnijmachines. Deze machines waren voorzien van verschillende technische snufjes, zoals kleminrichtingen, kogelgelagerde sleden en snijmessen voor meervoudig gebruik, ontworpen om de nauwkeurigheid en efficiëntie van het montageproces te verbeteren. Vandaag de dag heeft digitale montage het handmatig snijden van films grotendeels vervangen, waardoor editors eenvoudig tussen shots kunnen knippen door clips in een tijdlijn te slepen en neer te zetten. Deze digitale revolutie heeft het montageproces aanzienlijk gestroomlijnd, waardoor het toegankelijker en minder arbeidsintensief is geworden, terwijl het creatieve potentieel behouden is gebleven dat de vroege pioniers van het snijden van films voor ogen hadden.