ในช่วงเริ่มต้นของประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ กระบวนการตัดต่อเกี่ยวข้องกับการตัดและจัดเรียงม้วนฟิล์มใหม่ ซึ่งเป็นวิธีที่เรียกกันทั่วไปว่า "การตัดและติดฟิล์ม" ผู้สร้างภาพยนตร์จะต่อฟิล์มเป็นชิ้นๆ เข้าด้วยกันด้วยมือเพื่อสร้างช็อตใหม่ ซึ่งเป็นกระบวนการที่ต้องใช้ความละเอียดอ่อนและความแม่นยำและความคิดสร้างสรรค์ เทคนิคด้วยมือแบบนี้เป็นรากฐานสำหรับการพัฒนาวิธีการตัดต่อที่ซับซ้อนยิ่งขึ้น การใช้การตัดต่อฟิล์มที่โดดเด่นในช่วงแรกๆ คือในภาพยนตร์เรื่อง "The Great Train Robbery" (1903) ของเอ็ดวิน เอส. พอร์เตอร์ ซึ่งใช้การบรรยายรายละเอียดและเทคนิคการตัดต่อขั้นสูงในยุคนั้น ภาพยนตร์เรื่องนี้ถือเป็นก้าวสำคัญในด้านความซับซ้อนของเรื่องราวและความละเอียดลออในการตัดต่อ โดยแสดงให้เห็นถึงศักยภาพของการตัดต่อฟิล์มในการยกระดับการเล่าเรื่อง เมื่ออุตสาหกรรมภาพยนตร์พัฒนาไป เทคโนโลยีที่ใช้ในการตัดต่อก็พัฒนาตามไปด้วย ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 ผู้บุกเบิกอย่างจอร์จ เมลิเยส ทดลองการตัดต่อและต่อฟิล์มเพื่อสร้างเอฟเฟกต์พิเศษและการเปลี่ยนฉากที่ราบรื่น ผลงานของเมลิเยสใน “A Trip to the Moon” (1902) นำเสนอเทคนิคการตัดต่อในยุคแรกๆ เช่น การตัดต่อแบบจัมพ์คัทและการเฟดแบบครอสเฟด ซึ่งยังคงเป็นพื้นฐานของการตัดต่อภาพยนตร์ในปัจจุบัน การประดิษฐ์กล้องถ่ายภาพยนตร์และการฉายภาพยนตร์ต่อสาธารณชนครั้งแรกในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 โดยบุคคลสำคัญอย่างพี่น้องลูมิแยร์และโทมัส เอดิสัน กระตุ้นให้มีการพัฒนาเทคนิคการตัดต่อภาพยนตร์ ภาพยนตร์ในยุคแรกๆ นั้นเรียบง่ายแต่ก็ก้าวล้ำ โดยมักจะถ่ายทอดฉากในชีวิตประจำวันที่ดึงดูดผู้ชมด้วยความแปลกใหม่ของภาพเคลื่อนไหว ในยุคนี้ ผู้ตัดต่อใช้เครื่องมือพื้นฐาน เช่น กรรไกรและกาว ในการตัดและต่อแถบฟิล์มด้วยมือ แม้ว่าจะไม่มีเครื่องมือดิจิทัล แต่ผู้ตัดต่อในยุคแรกๆ เหล่านี้ก็ได้วางรากฐานที่สำคัญสำหรับการเล่าเรื่องในภาพยนตร์ โดยใช้เทคนิคต่างๆ เช่น การตัดต่อแบบขนานเพื่อสร้างความระทึกใจและความซับซ้อนของเรื่องราว เมื่อเทคโนโลยีภาพยนตร์ก้าวหน้าขึ้น ความต้องการวิธีการตัดต่อที่มีประสิทธิภาพและแม่นยำยิ่งขึ้นก็นำไปสู่การพัฒนาเครื่องตัดฟิล์ม เครื่องจักรเหล่านี้มีการพัฒนาทางเทคนิคต่างๆ มากมาย เช่น อุปกรณ์จับยึด แท่นลูกปืน และมีดตัดอเนกประสงค์ ซึ่งออกแบบมาเพื่อปรับปรุงความแม่นยำและประสิทธิภาพของกระบวนการตัดต่อ ปัจจุบัน การตัดต่อแบบดิจิทัลได้เข้ามาแทนที่การตัดฟิล์มด้วยมือเป็นส่วนใหญ่ ทำให้ผู้ตัดต่อสามารถตัดต่อระหว่างช็อตได้อย่างง่ายดายด้วยการลากและวางคลิปในไทม์ไลน์ การปฏิวัติแบบดิจิทัลนี้ได้ปรับปรุงกระบวนการตัดต่ออย่างมีนัยสำคัญ ทำให้เข้าถึงได้ง่ายขึ้นและใช้แรงงานน้อยลง ในขณะที่ยังคงรักษาศักยภาพด้านความคิดสร้างสรรค์ที่ผู้บุกเบิกการตัดต่อฟิล์มในยุคแรกๆ เคยจินตนาการไว้